Maya Martinez [van LéOparleur, red.] begeleidt de uitvaart van het
Fidder Folkfestival bruisend en sensueel, gekleed in uitdagend rood,
spelend met vuur, muziek en hormonen. Als je dan toch aan je eind moet
komen, dan maar zo, aldus Dick Laning vandaag in De Stentor. Hij
filosofeert over het einde van het festival en lanceert de gedachte dat
zo'n ogenschijnlijk wat onaangepaste groep muziekliefhebbers misschien
niet past bij de status die Odeon/De Spiegel tegenwoordig wil etaleren.
Laning is vol lof over programmeur Assie Aukes, die LéOparleur als afsluiter heeft geboekt:
...Zou hij een begrafenis hebben voorzien waarin geen stijl heilig is, waar Pernod in plastic bekertjes wordt uitgedeeld, waar Ieren, Belgen, Italianen, Schotten en Nederlanders uitgelaten dansen op Franse muziek, waar het condoleanceregister een notenschrift is en de treurnis wordt vermorzeld onder de stampende voeten van een opgezweepte meute?...
En over de rest van de avond:
...Waarschijnlijk tref je nergens in Nederland zoveel op traditie gestoelde diversiteit op één avond als in Zwolle. Van het schuchtere maar muzikaal interessante Dazibao uit België (getalenteerde jongelui die al wel de muziek maar nog niet het publiek hebben ontdekt) tot de gelouterde Niamh Parsons uit Ierland. Van de wat suffe uit-de-oude-doos-folk van het Nederlandse Wè-nun Henk, via de verhalen van Blue Dew naar de verrassende arabicana (Arabisch gekruide americana) van NO Blues. Het indrukwekkende The French Prostitute van Parsons raakt weer net een andere kant van je ziel als de plotseling verraderlijk lief gezongen ballad van de overwegend scherp zingende zangeres van Fiamma Fumana...
...Veel vrouwen overigens op dit afscheid. Allemaal het credo van de Milanese band bevestigend: Folk's not Dead!...