Poetische klasse van Lieven Tavernier
Lieven Tavernier - Niet voorbij - LCMusic LCM100086
Wie kent niet De fanfare van honger en dorst, gezongen door Jan de Wilde of Gerard van Maasakkers. De man die deze schoonheid uit zijn pen toverde is hier minder bekend. Het is de Gentse singer-songwriter Lieven Tavernier. Van hem is er nu zijn derde album Niet Voorbij. Het bevat elf songs in een rootsy Amerikaans idioom, soms uitbundig, meestal verstild.
Zijn Vlaams klinkt minstens zo Nederlands als dat van Raymond v/h Groenewoud. Hij staat alleen minder vaak in de schijnwerpers. Bescheidenheid klinkt door in zijn zachte, vriendelijke om niet te zeggen verlegen stem. Hij zingt poëtische teksten, vol gevoel en weemoed. De onderwerpen liggen dichtbij. Hij zingt over het dorp, over zijn broers Jozef en Jan, over de sneeuw, over vader Antoine, wandelen aan zee, over jaloezie in ‘Valerie', over de seizoenen, over de dood. Voor je 't weet hang je aan zijn lippen. En raak je ook ontroerd.
Hij denkt vaak terug aan toen. Het album draagt niet voor niets de titel Niet voorbij. Het tekent zijn klasse dat hij de melancholie en weemoed nooit te dik aanzet. Met weinig woorden trekt hij je onherroepelijk mee in zijn gevoel. Tussen de regels door lees je wat jouw verbeelding je ingeeft. En dat graaft diep! Maar er zijn ook verhalende teksten met een glimlach. Tavernier mag dan wel al rond de vijftig zijn, hopelijk is zijn songwriting nog lang Niet Voorbij.
Tavernier siert de cover van zijn album met een afbeelding van het schilderij ' Thé ' van Piet Pollet. Omdat, zo zegt Tavernier, het uitbeeldt waarover zijn songs gaan. ‘Een heel stille wereld waarin de aanwezigen al afwezig zijn en de afwezigen zeer aanwezig.'
Het is verleidelijk om al zijn ijzersterke teksten te citeren. Laat ik me beperken tot deze mooie van het nummer Winter in Z.:
Winter ligt op de velden, de lucht is donkergrijs en in het donker schaatst een man, eenzaam op het ijs. Ik hoor de stilte kraken op het bed van ijs. Winterlicht op de vijver van Mijnheer Mathys. En donker zijn de dagen en kostbaar is het licht. En ik zie niemand rondom mij, die de pijn verlicht, die mij wil dragen naar de overkant. Altijd sta ik aan de kant waar de regen valt. En steeds opnieuw beginnen tot de morgen komt. Steeds opnieuw beginnen en niemand vraagt waarom. Hou me in je armen als het donker wordt. Hou me in je armen, lief, tot het licht weer komt.
Om de tekst nog eens goed te kunnen overdenken breit Tavernier aan dit nummer een minutenlang instrumentaal outro dat iets magisch krijgt door het alsmaar herhalend thema.
Waar in de eerste drie nummers in de arrangementen naar mijn smaak iets te dicht tegen de wat 'plattere' country aankruipen, zijn de volgende acht subtiel en warm gedoopt in een spannende meest terughoudende rootsy sound. Verantwoordelijk voor deze Gillian Welch-achtige pracht is producer Nils De Caster op pedal steel en gitaar. Minstens zo belangrijk is de rol van Yves Meersschaert op piano, hammond en accordeon.
Maar niet alleen aan hen de eer. Er klinken indringende accenten, aangebracht door enkele puike muzikanten. Zo is er Bruno Deneckere met zijn prangende banjo en mondharmonica in Jezus & Maria. En is er het aangrijpende donkerbruine geluid van Marty Townsend's baritongitaar in Kerstdagmorgen. Eric Drabs zorgt op sopraansax voor kippenvelmomenten in Foto in de gang en op klarinet in De drie zonen. Daarnaast zijn er nog Ron Reuman (drums, percussie) en Mario Vermandel (elektrische bas en contrabas).
Lieven Tavernier treedt vaak alleen op met enkel gitaar en stem. Soms laat hij zich begeleiden door Nils De Caster op viool, Yves Meersschaert achter de piano en Mario Vermandel op bas. Hij treedt de komende maanden enkele keren op zoals 5 juni in De Centrale in Gent. We zullenm er zeker bij zijn. Voor een concert in Nederland moeten we vooralsnog wachten tot 7 maart volgend jaar als hij optreedt in het Muziekcentrum Eindhoven in de concertserie Ad van Meurs presenteert... Zie voor zijn speellijst: www.lieventavernier.be.
Henk - Waardering 9-