Bill Madden - Gone - Madmuse
Over de Amerikaan Bill Madden is niet veel te vinden op zijn website, behalve een paar foto's van een man met een gestileerd baardje. Wel heeft hij een button 'activism', waaronder allerlei organisaties te vinden zijn die zich bezighouden met mensen- en dierenrechten, of het milieu. Op zijn cd Gone komen die thema's uitgebreid aan bod.
De stem van Bill Madden heeft zo'n rafelig randje dat hem uitstekend geschikt maakt als singer-songwriter. Hij speelt zelf akoestische steelgitaar, gitaar met nylon snaren en percussie, maar omringt zich daarbij met een complete negenkoppige band. Naast gitaren, drums, diverse toetsen en bas figureren daarin ook nog viool en cello. De eerste twee nummers van zijn cd Gone dringen nog niet meteen door, ach, het is wel een aardig poprockbandje is mijn gedachte. Dan komt Might Have Been, dat een stijlbreuk vormt met de wat poppy klinkende voorgangers. Met bekkengeroffel en een stemvervormende microfoon wordt een nummer ingeluid over de vervlogen tijd die niet meer terugkomt.
Daarna volgt het ontspannen Friend, over het verraad van een vriend, waarna alle registers opengetrokken worden in Gone, het titelstuk. Uithalende gitaren en overstuurde geluiden vormen samen met stuwende drums de omlijsting van een hardrocknummer. In de tekst gaat hij flink tekeer over de schade die wij als mensen al hebben aangericht in deze wereld. Ambitie, hebzucht, winst, vervuiling en oorlog, dat zijn de thema's, die ook doorgetrokken worden naar Dangerous Game, een verstilde rockballad die indringend gespeeld wordt met gitaar en toetsen en lijkt te eindigen in een brand. What In The World stelt de vraag wat er eigenlijk aan de hand is tegenwoordig, met diepe tegenstellingen tussen wij en zij, arm en rijk, malversaties in het bedrijfsleven, verlies van banen en een regering die daar niks aan doet, zijn kop in het zand steekt, kortom een politieke oplichtingspraktijk. Awful Good is weer een rustmoment, met een sprankelend Tibetaans klokkenspel in de begeleiding. Uiteindelijk sluit Madden af met Everything And That, dat niet zou misstaan op een jaren zeventig hardrockplaat. Met de eerste woorden: Welcome to the crusade/Get ready, here we come/To democratize the world/With shock, awe and bombs vat hij zijn verhaal meteen mooi samen.
Bill Madden is politiek, maatschappijkritisch, roept op tot nadenken, en giet die boodschap in soms stevig uithalende elektrische gitaren of scheurende toetsen, afgewisseld met ingetogen spel, dat hier en daar zelfs verrassend subtiel is. Daarbij schieten me de volgende (vooral Europese) namen te binnen: Manic Street Preachers, Sex Pistols, Paul Weller, iets van The Beatles of The Cars, Bruce Springsteen, wat glamrock en toch is het geen combinatie van dit alles. Bill Madden heeft zijn eigen unieke geluid, dat nu en dan vervreemdt, af en toe aantrekt maar soms ook afstoot. Met de teksten op Gone bewijst hij dat protest gelukkig nog bestaat in onze samenleving. Dat maakt het toch een interessante plaat, al is het mij muzikaal gezien af en toe wat te heftig na een wat minder overtuigend begin.
Mirjam Adriaans, waardering: 7,5
Zie ook: www.billmadden.com.
Een deel van de opbrengst gaat naar Global Fund, een organisatie die strijdt tegen AIDS, tuberculose en malaria.