ULMAN - Vibes - Heideck/Loewenzahn HD 20065
Ruim 10 jaar hebben we moeten wachten op deze Vibes. Opvolger van het alom gewaardeerde Acoustic Power. In 2005 verscheen er een promo-cd'tje ULMAN Is Back! dat erg nieuwsgierig maakte naar de nieuwe CD van deze Duitse band uit Leipzig.
ULMAN (zonder tussen-h) is een project van de broers Andreas Uhlman (trombone, fluiten, samples) en Johannes Uhlman (diatonische accordeon, altviool). Oorspronkelijk vormden zij een duo dat voor het eerst opgemerkt werd tijdens het festival van Rudolstadt waar ze op jeugdige leeftijd de prijs van beste nieuwkomer wonnen (1994). Na een Europese tour werd ULMAN een volwaardige band. Neefje Till Uhlman (draailier, viool) werd op 14-jarige leeftijd ingelijfd. Drummer/percussionist Uli Stornowski completeerde de groep.
Na de Acoustic Power CD bleef het dus lang stil rond ULMAN. Officieel heette het dat de groep een creatieve pauze had ingelast. De bandleden waren overigens wel actief in andere projecten zoals de Leipziger Folksession Band. De vraag is wat die langdurige pauze muzikaal heeft opgeleverd. Allereerst bestaan er voor ULMAN (Un Limited Music And Noise) geen muzikale grenzen. Ze omschrijven hun muziek als World-Beat, Folk-Jazz en Ethno-Groove.
Vergeleken met Acoustic Power klinkt Vibes een stuk heavier. Dat heeft vooral te maken met het zwaar aangezette drumwerk van Stornowski en het gebruik van samples. Die drums krijgen wat mij betreft een te prominente plek op deze CD en zorgen ervoor dat een groot aantal nummers kapot gehakt worden. De onbalans tussen drums/percussie en het overige instrumentarium laat zich voor het eerst horen in Strange Lines, waarin getracht wordt de Hoven Droven sound te kopiëren. Helaas, zonder de verbeeldingskracht en het raffinement van Hoven Droven, zodat na een paar minuten de spanning er wel vanaf is. Het prachtige intro van E-Tabou krijgt geen passend vervolg door het storend drumwerk en het zorgvuldige samenspel tussen trombone en draailier in het dromerige Loola gaat geheel verloren door monotoon getik. Het zijn slechts voorbeelden want bij bijna elk nummer werkt die percussie danig op de zenuwen.
Ook de gebruikte samples worden niet overal effectief ingezet. Soms kunnen die samples een zekere muzikale armoede niet maskeren en worden ze ingezet als "break" tegen monotonie (Bordun House), soms als grap (Gehübung), waarin een gesampeld "humorvol" interview te horen is.
In de hoestekst wordt Led Zeppelin bedankt. Waarvoor is op het eerste gezicht niet duidelijk. Er wordt nergens melding gemaakt van een cover. Toch staat er die wel degelijk op al wil ULMAN ons doen geloven dat het eigen werk is. Fiddle Execution noemt ULMAN het werkstuk. Maar het gaat om een enigszins aangepaste versie van Kashmir (Led Zeppelin - Physical Graffity-1975). Niet erg netjes om de juiste credits niet te vermelden.
Ook ULMAN kon het blijkbaar niet laten. Het scherm van de CD-speler geeft 68+ minuten als totale speelduur aan. De werkelijke speelduur is 54+ minuten. Je raadt het al, na het laatste nummer blijft de teller nog doorlopen tot nog wat flauwiteiten. Overigens staat de tijdsduur per nummer wel correct vermeld op het hoesje.
Het is jammer dat ULMAN zich in de vernieuwingsdrang voorbij loopt. De nagestreefde vernieuwing wordt niet bereikt door het gebruik van technische snufjes, het kopiëren van een Scandinavische sound of het spelen van een rockklassieker in folkstijl, maar veel meer door een ongewone combinatie van instrumenten en stijlen. En wie door de storende drums en soms overbodige samples heen luistert hoort de klasse van ULMAN. Draailier, accordeon, viool en trombone zorgen in allerlei combinaties voor een ongewoon maar opwindend geluid.
Trombonist Andreas Uhlman raakt je in je ziel in I'm So Sorry. In dat nummer, waarin slechts trombone en begeleidende accordeon te horen zijn, bewijst ULMAN hoe oorspronkelijk en eigentijds ze kan klinken en wordt alle afleidende, muzikale ballast eindelijk eens overboord gezet. Ook de manier waarop het traditionele stijl gespeelde intro van de CD Farmors Brudpolska wordt verbonden met het eigentijdse Filz verraadt muzikale intelligentie. En op de schaarse momenten dat Stornowski eindelijk eens een paar rake klappen uitdeelt (Bad Vibes/Wild Vibes) is er sprake van energieke powerfolk. Een betere, evenwichtiger eindmix en wat intelligenter percussiewerk had van deze Vibes een top CD gemaakt.
Paul, waardering 7