Ad Vanderveen - Cloud Of Unknowing - Sonic Rendezvous
Als vanzelfsprekend combineert de inmiddels 50-jarige singer-songwriter Ad Vanderveen ruige gitaarstructuren met zachtaardige toegankelijke songs. Op zijn nieuwe solo-album Cloud of unknowing gaat het in een Amerikaans rootsy idioom van ingetogen warm tot uitbundig rauw.
De welhaast zoetgevooisde sfeer van het akoestische To say I love you met liefdevol fingerpicking gitaarspel en een hemels harmoniërende tweede stem van Kersten de Ligny, contrasteert aantrekkelijk met de elektrieke gitaargruis in het titelnummer. Het een is een hapklaar liefdeslied in een overzichtelijke vier minuut achttien, het ander waaiert meeslepend bluesy ruim tien minuten uit, culminerend in een bewogen rockende improvisatie op de Gibson. Bij Vanderveen kan dit allemaal op één album.
Sinds een paar jaar laat de Bussemse songsmid de opgesmukte geluidsstudio's links liggen en keert-ie liever terug naar de sfeervollere eenvoud. Zijn vorig jaar verschenen akoestische folky album Fields Of Plenty liet opnamen horen uit kleedkamers, huiskamers, tuinen en kelders tijdens repetities en spontane sessies. Nu bereikt hij opnieuw warme intimiteit en puurheid door alle nummers op te nemen in de huiskamer-achtige setting van rootspodium De Amer in Amen. Alsof je er als luisteraar met je neus bovenop zit.
Vanderveen omringt zich met Arwen Linneman (contrabas/backing vocals - ooit Nits en nog steeds betrokken bij projecten van Henk Hofstede), Roel Overduin (drums/percussie - al lang aan de zijde van Vanderveen in o.a. The O'Neils) en Kersten de Ligny (zang/gitaar - ook op vorige album Vanderveen en al langer duo met Stef White).
Neil Young vormt een inspiratiebron. Daar maakt Vanderveen geen geheim van. Als-ie het titelnummer inzet hoor je als het ware zijn grote voorbeeld zingen. In een enkel nummer (No Man's Land) roept de samenzang met Kersten de Ligney herinneringen op aan CSN&Y-harmonieën. Maar Vanderveen is absoluut geen Young-kloon. In 25 jaar heeft hij met zo'n vijftien albums een respectabel eigen oeuvre opgebouwd met songs en teksten die er toe doen. Ook nu weer. Levenslust en -last behandelt ie verre van obligaat. Hij hanteert het Engels, als ware het zijn moedertaal. Knap!
Ondanks de soms vlammende elektrische gitaar, overheerst op dit album een intieme sfeer, zonder langdradig te worden. Vanderveen is als muzikant veelzijdig genoeg om dat te voorkomen. Hij beheerst tal van gitaarvarianten. Je hoort hem evengoed verstild fingerpickend in Home to me als deinend op slide in Every day people. En waar hij zijn elektrische gitaar laat krijsen in Cloud of unknowing klinkt-ie puntig in Going to the well of mahoniedonker meanderend in het prachtige bijna achteneenhalve minuut durende Stationary ways. Een enkele keer grijpt hij naar monharmonica of piano wat leidt tot triestige inkleuring op huilende harmonica in Whose blues? en intieme piano-poëzie in Fate's final word.
Vanderveen boeit de volledige elf nummers, die al met al een klein uur in beslag nemen. Cloud Of Unknowing is wat mij betreft daarmee een van de betere folky rootsalbums die dit jaar zijn uitgekomen.
Henk - Waardering 9
NB: Ad Vanderveen geeft de komende dagen solo-concerten in De Weyer in Boxmeer (5/11) en bij Meneer Frits in Eindhoven (20/11).