Tricycle - King Size - Homerecords.be 4446023
De eerste Cd van Tricycle, Orange for Tea (2004) werd uitermate goed ontvangen. Het leverde het trio Tuur Florizoone (accordion, piano), Philippe Laloy (sopraansax, fluit) en Vincent Noiret (contrabas en akoestische basgitaar) een uitgebreide wereldtoer en talrijke nominaties op.
Een foto van fotografe Delphine Devillers van een klein, smal deurtje in een grote stenen gevel waarop in graffiti "King Size" is aangebracht, leverde de naam voor deze 2e Tricycle CD. Diezelfde fotografe is overigens verantwoordelijk voor twee fantastisch mooie foto's van Tricycle in het zeer verzorgde hoesje. King Size staat voor een uitgebreidere bezetting.Voor deze gelegenheid werd Tricycle versterkt met drie gastmuzikanten: Laurent Blondiau (trompet, Flugelhorn), Stephan Pougin (percussie, drums) en Vincent da Costa (gitaar).
De muziek van Tricycle valt moeilijk te duiden. Jazz is een te beperkte term om de muziek te omschrijven omdat er ook duidelijk andere invloeden in de muziek van Tricycle zitten. Originele jazzmuziek met invloeden uit Zuid-Amerika, uit de folkmuziek en theater-en circusmuziek. Een nummer als 3 pinguins on a Sunday afternoon heeft een duidelijk Braziliaanse karakter. Geen uitbundigheid maar een heerlijke lome swing karakteriseert dit nummer waarin fluit en gitaar voor het typische Zuid-Amerikaanse jazz geluid zorgen. Ook Tupyzinho klinkt erg Zuid-Amerikaans met uitgebreide (bas) percussie en een aanstekelijk thema. Heel mooi is het nummer Ode à Lydie. Dat nummer doet qua stijl heel erg denken aan een akoestische variant van de "fusionmuziek" die pianist Chick Corea met Return to Forever begin jaren zeventig met de Braziliaanse zangeres Flora Purim maakte. Natuurlijk, Tricycle beschikt niet over een zangeres, maar het typische samenspel van piano, fluit en bas, tesamen met Zuid-Amerikaanse ritmes, geven dit nummer dat "fusion"-karakter.
Ook het circusverleden van Tuur Florizoone, hij bekwaamde zich in het jongleursvak en maakte ook muziek in het circus, hoor je terug.Belly Button is een nummer waarin wat vroijke fanfare-momenten zitten maar waarin ook een zekere tragiek te herkennen valt. Vooral door het gebruik van een chromatische accordeon wordt dat gevoel nog extra versterkt. Het spel van Tuur Florizoone laat zich hier goed vergelijken met zijn Franse collega Jean-Louis Matinier. En voor wie zich afvraagt wat het idee is achter het hondengeblaf aan het eind van het nummer: dat is Nino. Gezegend met een uitstekend gehoor want hij pikte elke valse noot bij de repetities eruit en begon dan te blaffen!
Beste nummer van de Cd vind ik Epilogue. Florizone schreef dit nummer ter nagedachtenis aan zijn oma. Hier zorgen de accordeon en omfloerst trompetgeluid (Laurent Blondiau) voor een prachtige "tristesse", vergelijkbaar met het effect van een mooie Ierse Lament.
Drummer Stephan Pougin levert hier echt maatwerk af. Die moet ik sowieso even noemen, samen met bassist Vincent Noiret, omdat zij, in tegenstelling tot vele vakbroeders, opvallen door hun beheerste spel. Zelden op de voorgrond maar altijd dwingend en meermaals swingend aanwezig. Nog zo'n hoogtepunt op de CD is Pas ce soir, je suis crevé. Subtiele swing in de opening waarna de rust wordt gezocht en er individuele hoogstandjes te beluisteren vallen, waaronder die van jazzgitarist Victor da Costa.
Net als je denkt een minpuntje op de CD te hebben opgemerkt, het saxthema van Tribute to Vissotsky klinkt wel erg gelikt, wordt er in het vervolg groots gespeeld in de improvisaties van saxofonist Laloy en accordeonist Florizoone. Nee, er is niks mis met deze CD. Na talloze draaibeurten ben ik nog steeds niet uitgeluisterd.
Paul, waardering: 8