Eric Devries - Sweet Oblivion - Inbetweens (www.inbetweens.com)
Buiten waait de wind gestaag rond het huis en tikken de regendruppels storend tegen het kamerraam. Maar binnen, op een makkelijke stoel, zorgt Sweet Oblivion, de tweede cd van singer-songwriter Eric Devries, voor rust. En voor beeldschone liedjes. Want die bevat Sweet Oblivion zeer zeker. Dit pareltje verschijnt dus net op tijd, zo op het eind van het jaar. Vooral om de lange winteravonden te versieren met melancholie. En met optimisme. Want de liedjes zijn als een boek over het blije leven met zo hier en daar een tegenslag. Maar ach. Doeltreffender kan deze plaat niet omschreven worden.
Eric Devries diende zich in '92 aan als de Joop Zoetemelk van de Grote Prijs van Nederland. Met de tweede plaats in zijn kontzak sloeg hij, met zijn band The Big Easy, de Americana weg in, een weg die toen nog uitgevonden moest worden. Maar inmiddels bestaat die band al een tijdje niet meer en is hij, na wat zijwegen ingeslagen te hebben, aan een solocarrière begonnen. Ook maakt hij deel uit van het singer-songwriters collectief Songwriters United, waarvan onlangs debuutplaat ‘Another Round With...' is verschenen. De muzikale rootswereld is klein.
Hoe logisch en hoe gemakkelijk kan een naam zijn? Heel logisch en heel gemakkelijk. Luister maar eens naar de naam van de nieuwe band waarmee Eric Devries voor de dag komt. The Easy heet het gezelschap simpelweg. Met op gitaar Alan McLachlan, bas Bartel Bartels, en achter de drums Stephan van der Meijden. Met deze band heeft de singer-songwriter zijn huis gevonden bewijst Sweet Oblivion. Hoewel de liedjes op de plaat eigenlijk een duidelijk teken van het leven zijn, hebben ze ook altijd iets optimistisch. Als je bijvoorbeeld bevattelijk bent voor liedjes over twijfel, over verloren liefde, luister dan gerust naar The Longest Day in June.
She said she was afraid she couldn't love someone forever
I thought that I could prove her wrong, I'm almost sure I did.
She used to tell her dreams waking up each morning she told me she was happy, more than she ever been
And now she tells me that her love has died and has to go.
Tja, waar blijf je als je geen poot meer hebt om op te staan, als je een zware last mee moet dragen. Bij jezelf natuurlijk. In hoeverre deze ijzersterke song autobiografisch is, is van geen belang. Het zijn de akoestische gitaar en meeslepende stem die de haartjes rechtop doen staan.
Heb je een zwak voor countryrock? Luister dan eens naar openingsnummer Lose Myself. De titel zegt het al, jezelf verliezen. Toch heeft ook dit nummer weer dat optimisme. Vooral door de stem die als lauw bronwater in het hoofd gaat borrelen. Hoe bizar of treurig een lied dan ook kan zijn, zijn aangrijpende stem kan luisteraars uit diepe dalen trekken. Het is dan ook die stem die het nummer Like a Tin Can het Amerikaanse Westkustsfeertje meegeeft. Zo hier en daar een beetje Buffalo Springfield, Byrds, Beach Boys gemengd met klanken waarvan de wortels dichter bij huis liggen.
Wat knipogend naar Americana is prachtplaat Sweet Oblivion een hoorbaar bewijs dat Eric Devries niet onderdoet voor zowel Amerikaanse als Hollandse rootsmuzikanten. Alle 12 songs op de plaat komen uit zijn pen en hebben iets eigens meegekregen. En of het nu countryrock of akoestische luisterliedjes zijn, Eric Devries breit die stijlvarianten moeiteloos aaneen.
Om de productie mee te kunnen doen, nam hij plaats op de stoel naast Stephan van der Meijden. De 12 songs op de plaat die uitgegeven wordt door Inbetween Records, laten horen met wat voor bijzonder talent we te maken hebben. Een positivo onder de singer-songwriters met liedjes recht uit het hart. Het moge duidelijk zijn: Eric Devries is een blijvertje! En Sweet Oblivion een warme plaat om tijdens lange winteravonden van te genieten.
Sjak Janssen, waardering 8,5
Zie ook: www.ericdevries.info.