Ballroomquartet - Soundmanifest -Eigen Beheer BQ 2007002
Na het gedurfde en grensverleggende Surfing Sufi (2004) is er nu een tweede volwaardige CD van Ballroomquartet. Als voorproefje verscheen begin 2007-een mini CD, The Thin Line. Daarvan zijn 3 nummers terug te vinden op deze Soundmanifest.
Net zoals zijn voorganger niks voor tere (puristische) folkzieltjes. Wel voor liefhebbers van "electro-akoestische rootsmuziek". Dat is de omschrijving die Ballroomquartet aan haar muziek geeft. Die typering is noodzakelijkerwijs nogal omvattend. Verzin maar eens een andere naam voor een stijl waarin elementen uit postrock, spacefolk, astrobeat, progrock.,folkrock, avant-garde en psychedelische muziek verzameld zijn, om er maar eens een paar te noemen. Soundmanifest is wat dat betreft een goed gekozen titel.
De samenstelling van de groep is sinds Surfing Sufi niet gewijzigd. Het instrumentarium is uitgebreid met (analoge) synthesizers en een exotisch instrument: de Bulbul-Tarang. Een keyboard (toetsen of knoppen) dulcimer uit India.(voor geluidsfragment: www.sudeepaudio.com/folk/folkinst.htm).
Ook niet alledaags is het gebruik van theremin en vocoder. De theremin ken je misschien van Fay Lovsky. Een variant van de theremin werd ook gebruikt in het intro van een Beachboys hit: Good Vibrations.
Een vocoder analyseert het bereik van een stem en past die analyse toe op een tweede signaal dat meestal door een synthesizer geleverd wordt. Zo ontstaat een wat robotachtige, blikkerige en monotone stem. Kraftwerk was een van de bands die de vocoder als eerste gerbuikte.
Soundmanifest klinkt na een oppervlakkige draaibeurt aanmerkelijk heavier dan zijn voorganger, maar wie nauwkeurig luistert zal al gauw de vele akoestische subtiliteiten oppikken die in de arrangementen geweven zitten. Gebleven zijn de pakkende intro's. Niks geen aanloopje, meteen ter zake, en wel zodanig dat er geen ontsnappen aan is voor de luisteraar.
Accordeonist Ronny de Prins levert twee prachtige intro's af in Labyrinth en The Thin Line. Het gitaargeweld dat volgt (Andries Boone) heeft wel iets van vakbroeder Mikko Happo (Hidria Spacefolk). Het vervreemdende intro en de ijle vocalen in Sideshow Freakcircus zijn niet aan mij besteed. Maar als David Vertongen het nummer naar zich toetrekt met fabelachtig drumwerk en toewerkt naar een finale vol Teutoonse bombast, ben ik alsnog verkocht. Het nijgt naar Sigur Ros hoewel het misschien de verfijning mist. Na het "bliep en piep" intro van Venezuela (heeft wat gelijkenis met Ultravox-Vienna) zorgt diezelfde Vertongen voor een briljante overgang met razendsnelle drums. Ook in dit nummer wordt vakkundig een geluidsmuur gemetseld maar het fijne cement blijft het akoestisch instrumentarium.
In 8 minutes with Walter zit een mooie cadans waarin het akoestisch instrumentarium fraai contrasteert met loodzware bas en drums. Naar het einde toe wordt een sfeervolle soundscape bruut verstoord door een opgeworpen muur van "distortion". Wie binnen in één eigen compositie de sfeer van Sigur Ros, het minimalistische van Rodrigo Leao en de power van Godspeed You Black Emperor of Mogwai weet te vangen, beschikt over fantasie en muzikale inhoud.
Ook niet te missen, het schitterende (contra)bas intro van Jan Hautekiet in Tranquilizer en de ontwikkeling (inclusief de Dr. Who piepjes uit de theremin) naar een vloeiende gitaarclimax.
De nummers Quasimodo en The Way to the Top zijn duidelijk op Scandinavische leest geschoeid. Het eerste nummer laat zich als een Hedningarna tune beluisteren. Het thema is simpel maar middels allerlei zijweggetjes wordt het geheel mooi versierd. The Way to the Top bevat een onvervalste "yoik" op een snelle beat waarin het koningskoppel Hautekiet/Vertongen ongemeen strak samenspeelt. Het akoestisch tegenvuur komt van accordeon en viool. Zal niet meteen in de "Boombal-Canon" terecht komen, maar is geknipt voor freestylers.
Twee rustpunten op de CD: het ietwat vervreemdende, oriëntaals klinkende Lucky Number en Doefalgan. Dat laatste nummer is mooi (afgezien van de overbodige theremin) maar door zijn akoestische eenvoud een vreemde eend in de bijt.
Geen herhaling van zetten, dit Soundmanifest. Origineel, verrassend, gedurfd en (weer) grensverleggend.
Paul, waardering 8