The Battlefield Band - Dookin' - Temple records COMD2100 / distributie: Music&Words
De Schotse Battlefield Band draait al heel wat jaren mee. Al in 1976 bracht de groep uit Glasgow haar eerste elpee uit. Speelt tegenwoordig de doedelzak een instrumentale hoofdrol in het geluid van de groep, op de eerste twee albums (Battlefield Band en At the front) was het vooral het ietwat aftandse harmonium van Alan Reid dat de aandacht opeiste. Pas op het derde album Stand easy uit 1979 werd het zo karakteristieke doedelzakgeluid voor het eerst in de sound van de band geïntroduceerd.
De band heeft in die dikke dertig jaar van zijn bestaan heel wat personeelsleden versleten, maar de harde kern Alan Reid en Brian McNeill wist altijd weer altijd weer talentvolle muzikanten aan zich te binden. In mijn beleving was de line-up van de late jaren '80 (Alan Reid (toetsen, zang), Brian McNeill (viool, cittern, zang), Dougie Pincock (pipes, fluiten) en Alistair Russell (zang, gitaar) artistiek een van de meest succesvolste samenstellingen met prachtige albums als Celtic Hotel (1987) en het sublieme live-album Home ground (1989). Groot was dan ook de schrik toen Brian McNeill en Dougie Pincock in 1990 tegelijkertijd besloten de groep te verlaten. Met nieuwkomers John McCusker en Iain MacDonald werd in 1991 het voor mijn gevoel teleurstellende New Spring uitgebracht en haakte ik af. Hoewel... niet helemaal, want in de platenkast vind ik ook de albums Across the borders (1997) en Happy Daze (2001), maar deze albums heb ik meer om Karine Polwart (zangeres bij de band op Happy Daze) en Kate Rusby (gastvocaliste op Across the borders) aangeschaft.
Zestien jaar later luister ik dan naar Dookin', het laatste album van The Battlefield Band en even denk ik dat we even terug in de tijd zijn. Alsof er niks gebeurd is, denderen de doedelzakken weer je huiskamer binnen. Nu worden ze alweer heel wat jaren bespeeld door Mike Katz, een man die zijn sporen in de Schotse folkscène ruimschoots heeft verdiend. Alan Reid is er als laatste oorspronkelijk lid na al die jaren nog steeds bij, voor mij zijn Alasdair White (vervanger van John McCusker op viool) en Sean O'Donnell (gitaar, zang) nieuw. Je krijgt in eerste instantie het gevoel dat The Battlefield Band nog steeds aardig kan meedraaien in de top van de Keltische folk, maar bij nader beluistering van het album vallen toch wel een paar dingen op.
Van alle goede zangers die The Battlefield Band in zijn lange bestaan gekend heeft (naast Reid en McNeill Pat Kilbride, Jamie McMenemy, Jed Foley, Alistair Russell, Davy Steele en niet te vergeten zangeres Jenny Clark, te beluisteren op het album Stand easy uit 1979) is alleen Alan Reid over, helaas niet de beste zanger. Ook nieuwkomer Sean O'Donnell kan zijn illustere voorgangers niet helemaal doen vergeten.
Brian McNeill was in het verleden al de betere componist, maar Alan Reid levert voor zijn doen op Dookin' twee ronduit zwakke nummers af (Gathering storm en Allan McLean). Instrumentaal heeft de groep zich ook niet spectaculair ontwikkeld. Zo klinken de instrumentale stukken in wezen nog hetzelfde als op Stand easy, het album waarop de doedelzakken van Duncan MacGillivry voor het eerst te beluisteren zijn in combinatie met de pompende keyboardklanken van Alan Reid. Een combinatie die nu wat gedateerd overkomt.
Valt er dan nog wat te genieten op dit album? Jazeker, wel. The Battlefield Band bestaat nog steeds uit een stel competente muzikanten die met Dookin' zeker geen slecht album afgeleverd heeft. Sean O'Donnell overtuigt vocaal in nummers van Ewan MacColl (The ballad of accounting) en John Spillane (I'm going to set you free) en Mike Katz is een virtuoos op zijn doedelzakken en schreef voor dit album weer een aantal sterke instrumentale werkjes. De mooiste instrumentale tracks zijn echt die waarop Katz zijn doedelzak thuis laat en de whistle ter hand neemt. Dit levert met name in Song for Selangor/Covering ground mooie combinaties met viool, gitaar en hammond orgel op. In het prachtige walsje Cillephaedair/Boo Baby's Lullabye wordt de groep terzijde gestaan door USA-agent Mitch Greenhill op gitaar en Mike Whellans op mondharmonica.
Met Dookin' heeft The Battlefield Band een aardig album uitgebracht, maar verrassend is het al lang niet meer. De voorspelbaarheid ligt op de loer en dat kan de groep in de toekomst parten spelen, wanneer er niet naar nieuwe creatieve wegen wordt gezocht.
Assie Aukes, waardering: 7
ps: The Battlefield Band is sinds lange tijd weer eens in Nederland te beluisteren en wel in Sevenum (10-02) en Vlissingen (17-02).