Elliott Murphy - Notes from the Underground
Weemoed en verlangen zijn van alle tijden. Ook in het geval Elliott Murphy blijkt dit thema lang houdbaar. Zo blijkt op Notes from the Underground, de laatste cd van deze Amerikaanse singer-songwriter. Dat deze plaat een superjuweel is, is enigszins overdreven. Maar er staan wel een paar liedjes op die de tand van de tijd kunnen doorstaan.
Hij is niet de jongste meer. Die Elliott Murphy. Maar wel wordt hij vooral afgerekend op zijn oude werk. Al in 1973 onder de naam Aquashow bracht hij zijn eerste album uit. Lovende recensies waren het gevolg. Overal werd hij meteen uitgeroepen tot de nieuwe Dylan. Of de nieuwe Lou Reed. Door de jaren heen bleef hij goede platen maken. In 1986 verscheen zelfs het door Talking Head Jerrry Harrison geproduceerde meesterwerkje Milwaukee. Maar vreemd genoeg bleef het commercieel succes uit. Wel kon hij rekenen op erkenning door meer bekende collega's zoals Elvis Costello, Lou Reed, Peter Buck, Tom Petty, John Mellencamp of The Violent Femmes. Reden genoeg om de gitaar niet aan de wilgen te hangen. Dat Dylangezichtje zit er nog steeds in. The Valley Below van Underground bijvoorbeeld had zo op de Oh Mercy plaat van Dylan kunnen staan. Een kleinigheidje. Murphy heeft meerdere gezichten. Nog steeds grasduint hij graag in folk, country en voorzichtige gitaarrock.
Behalve gitarist en zanger schrijft Elliott Murphy teksten van een uitzonderlijk hoge literaire kwaliteit. Naast in verschillende verhalenbundels laat hij ook op Underground merken dat hij zijn pen meester is. Luister bijvoorbeeld maar eens naar Crepuscule met zinnen als:
Tell me if you can
Am I part of a plan
Will my secrets unfold
When I'm useless and old
When every breath cuts like a knife
And I'm caught in the shortcomings o my life
But stil in my heart I am true
Ja, ja. Ouder worden. Wie herkent het niet? Maar ach, eigenlijk zal me dat worst wezen. Iedereen wordt oud. Het gaat om het leven. Om er iets van te maken. Door een plaat te maken bijvoorbeeld. Zoals Murphy deed. Maar ondanks een paar indrukwekkende songs is Underground niet bepaald een meesterwerk geworden. Daarvoor zijn de meeste songs niet pakkend genoeg. Vaak komt er een te kil geluid uit de boxen. Sommige liedjes komen qua compositie niet goed genoeg uit de verf. Te vaak blijven ze in de late jaren zestig, begin jaren zeventig plakken zonder echt bij de keel te pakken. Jammer. De plaat had zoveel beter geklonken als het geluid ook naar deze tijd getrokken was. Want zoals al eerder vermeld; Murphy is de songschrijverkunst nog steeds machtig en heeft Underground nog iets van Dylan weg. Maar dan niet in Dylan's sterkste periode. De adrenaline blijft tijdens beluisteren van de 11 songs van Underground vaak uit. Dat laat deze plaat te snel in de platenkast verdwijnen om er maar weinig uitgehaald te worden.
Sjak Janssen, waardering 6,5