Dave Tate - The Final Hour - eigen beheer
Merkwaardig en onbegrijpelijk. Na het uitbrengen van het bloedmooie The Solitude of Here was de verwachting dat platenmaatschappijen de deur plat zouden lopen bij Dave Tate. Dat gebeurde niet. Het blijft gissen naar de reden. Misschien koestert Tate zijn onafhankelijkheid. Aan de andere kant heeft hij meermaals laten blijken dat het leven iets makkelijker voor hem zou worden met een platendeal.
De zojuist verschenen CD The Final Hour is dus weer in eigen beheer uitgebracht. De liefhebbers van The Solitude of Here kunnen de CD blind aanschaffen want met The Final Hour geeft Dave Tate nogmaals een bevestiging van zijn grote kwaliteiten als singer/songwriter. De CD ademt dezelfde weldadige sfeer als The Solitude. Alle loftuitingen die ik naar aanleiding van The Solitude uitte zijn ook van toepassing op deze CD: zo sfeervol als Nick Drake, een stem die soms erg lijkt op een jonge Paul Simon (Fall to You, The Veil) en in de hoge noten veel van David Gates weg heeft. Dit alles zonder een epigoon van genoemde voorbeelden te zijn. In een volstrekt eigen, unieke stijl.
De klassiek geschoolde stem van Tate haalt moeiteloos de hoogste noten. En het is geen kunstje. Die hoge noten hebben wel degelijk een functie. Ze geven de nummers extra spanning en lading. Daarnaast beschikt Tate over een perfecte dictie zodat de songs woordelijk te volgen zijn. Tate beschikt over een gitaarstijl die je uit duizenden herkent. Soms staccato (Fourth of July, Rainy Days), dan weer vloeiend. Het geheel straalt een aangename rust en sereniteit uit. De teksten laten zich lezen als pure poëzie. Die moet je niet uit proberen te leggen (zal overigens ook niet meevallen omdat ze hier en daar behoorlijk cryptisch zijn), die moet je ervaren. David Tate biedt daarvoor alle ruimte. Hij creëert rustpunten in zijn composities (via een korte break of gitaarloopje), zodat je als luisteraar de tijd krijgt het een en ander te laten bezinken. Die aanpak bevalt mij zeer. Bedachtzaamheid en intensiteit gaan hier als het ware hand in hand.
Af en toe mis ik de viool van Ann Marshall en de fagot van Joe Jones die op The Solitude nog aanwezig waren. Cellist Ryan Kratsch is op deze CD wel weer van de partij en de wijze waarop de cello samenspeelt met de stem/gitaar van Tate is een streling voor het oor.
De liefhebber zal naar Cdbaby of the website van Tate moeten om een exemplaar te bemachtigen. Voor mij een van de beste singer/songwriters van deze tijd.
Waardering: 9
myspace.com/davetatemusic
davetatemusic.com
cdbaby.com
Victoria Lagerström - Heaven Sent - eigen beheer
Sinds 2007 vormen Victoria Lagerström en Dave Tate een echtpaar. In 2006 bracht Lagerström een solo-CD uit: Heaven Sent. De CD is dit jaar opnieuw uitgebracht. Er zit echte soul in de stem van Lagerstrom. Niet de swingende soul, maar de soul die onder je vel kruipt en daar begint te kriebelen. Die soul wordt op de eerste nummers van de CD enigszins weggedrukt door een overdaad aan koortjes, strijkers en overig instrumentarium. Overgearrangeerd zijn die nummers. Maar zodra die overdaad overboord gegooid wordt een die prachtige stem de ruimte krijgt wordt groeit de CD.
Vanaf het zeer persoonlijke Eva (n.a.v. het overlijden van haar moeder) wordt de ietwat populaire aanpak verlaten (afgezien van Bringing it Back) en wint de CD aan intimiteit. In Who's this Man zijn de strijkers nog aanwezig, maar die worden hier gepareerd door een anarchistische electrische gitaar. In Loose Ends, een mooie slepende ballad, zetten gitaar, sax, drums en orgel de juiste accenten zodat een broeierig geheel ontstaat. If I Say Yes wordt gezongen met dezelfde, bijna achteloze, maar meesterlijke timing waarop bijv. een Erykah Badu patent heeft. Nee, in deze songs is niet te horen dat Lagerström van Zweedse afkomst is. Ze klinkt hier als een echte (slow) souldiva.
Ook op deze CD geldt: minder is meer. Broken Armor, Angel Lullabye en Junior zijn nog 3 voorbeelden van songs waarin de begeleiding tot een minimum is beperkt en die nog eens aantonen dat we hier met een zeer talentvolle zangeres te maken hebben.
Waardering: 7½
myspace.com/victorialagerstrom
victorialagerstrom.com
Dave & Victoria - The Same Heart - eigen beheer
Breng deze twee talentvolle mensen samen, zet ze aan het schrijven en componeren en een top CD is het resultaat. In theorie wel te verstaan. Soms is het geheel groter dan de som der delen maar op de CD The Same Heart die het duo Tate/Lagerström uitbracht, helaas niet. Beiden zijn singer/songwriter maar bedienen zich in hun solo-werk van een heel eigen stijl. Die stijlen laten zich niet makkelijk samenvoegen. Het wringt een beetje. Lagerström lijkt zich niet op haar gemak te voelen in de gekozen arrangementen. De stem van haar lijkt niet te passen. Het resultaat is dat er van de gloedvolle, emotierijke stem van Lagerström op deze CD niet veel overblijft. Haar benadering van de songs is afstandelijk en bijna steriel. Dat maakt dat een aantal songs je niet pakken. Dodelijk voor een singer/songwriter CD.
Een goed voorbeeld is het nummer Keep Walking. Volg de gitaar en je hoort onmiddellijk
dat het gearrangeerd is door Dave Tate. Maar het vervolg laat horen dat die zeer persoonlijke
Tate-stijl niet zomaar overdraagbaar is. Lagerström zingt deze song zuiver maar het doet me niks.Veel te klinisch.
De CD laat zich ook niet beluisteren als een gezamenlijk werkstuk. De aanpak waarin de lead vocals voortdurend switchen geeft je het gevoel naar een verzamelaar te luisteren. Gelukkig biedt de CD nog een paar uitschieters. Niet toevallig de nummers waarin Dave Tate soleert. Breakaway, The Heights and Depth, Dark Veil en vooral het betoverende The Same Heart zijn de beste nummers van de CD.
Waardering: 6½
myspace.com/daveandvictoria
daveandvictoria.net
Paul