Op haar laatste CD Hearts Desire (2002) beperkte Niamh Parsons zich niet meer tot de puur traditionele muziek. Op die CD waren een paar songs van Mark Knopfler opgenomen. Op haar nieuwe CD, The Old Simplicity, trekt ze die lijn verder door.
De CD bevat een prachtige mix van traditionals en meer eigentijds materiaal van songwriters als Linda Thompson, David Olney, Alastair Hulett, Ron Kavanaugh en Maria Dunn. Evenals Hearts Desire geproduceerd door Dennis Cahill. En wie Niamh Parsons zegt moet in een adem haar begeleider Graham Dunne noemen. Supergitarist en begaafd arrangeur.
Niamh Parsons behoort in haar vertolkingen van traditioneel materiaal al jaren tot de Ierse top. Ook op deze CD staan een paar traditionals die haar op het lijf geschreven zijn. Poor Irish Stranger is opgebouwd uit twee ballads en handelt over het harde leven van de Ierse emigrant. Ye Rambling Boys of Pleasure en Long Cookstown (Nancy Whiskey) zijn bekende songs maar klinken in de sobere aanpak van Parsons allerminst versleten.
Het zijn echter niet deze onberispelijke vertolkingen van het traditionele materiaal die deze CD bovengemiddeld maken, maar de eigentijdse songs. Bijvoorbeeld No Telling van Linda Thompson. Niamh Parsons blijft hier dicht bij het origineel maar klinkt zeer gepassioneerd in deze prachtsong over een ontluikende liefde tussen twee oudere mensen. Kieran Halpin schreef in 1985 The Old Simplicity (op Live and Kicking). Een op het eerste gezicht wat gezapig lied over twee oudere mensen die terugkijken op het leven. Die gezapigheid verdwijnt in de laatste regels waarin The Old Simplicit" een uitgesproken politieke lading krijgt. David Olney's 1917 (The French Prostitute) vertelt het verhaal van de soldaat uit W.O.1, die troost en verlichting bij een prostituée zoekt. Vanuit haar perspectief volgt een beschrijving van de zinloosheid en uitzichtsloosheid van deze oorlog. Een nummer met dezelfde thematiek is John Condon. Het waar gebeurde, tragische verhaal van de jongste soldaat die aan geallieerde zijde in Wereldoorlog 1 sneuvelde. Het was pas 2 maanden na zijn mobilisatie. John Condon werd 14 jaar oud. Zijn graf is te vinden op het geallieerde kerkhof in Poelcapelle (Westvlaanderen). Een nummer met dezelfde zeggingskracht als Eric Bogle's No man's Land.
Alastair Hulett is een relatief onbekende singer/songwriter. Deze Schot van geboorte leefde een aantal jaren in Australië en Nieuw-Zeeland. Op de CD staan 3 nummers van zijn hand. Hij laat zich goed vergelijken met landgenoot Dick Gaughan. Zijn teksten stralen sociale bewogenheid uit. Zoals de twee songs over de "Wittenoon" mijn in West-Australië. Daar werd onder zeer primitieve omstandigheden blauwe asbest gedolven. In het bijtende Blue Murder worden die omstandigheden aan de kaak gesteld. In He Fades Away (in het verleden al eens gecovered door June Tabor en Andy Irvine) beschrijft Hulett op beklemmende wijze de lijdensweg van een van de asbestslachtoffers: He fades away, not like leaves that fall in autumn / Turning gold against the grey. He fades away /Like the bloodstains on the pillow that I wash everyday / He fades away
Het derde nummer van Hulett is gebaseerd op een brief die een vrouw naar een krant in Australië stuurde over haar ervaringen met haar alcoholistische echtgenoot. No Half Measures is het schrijnende verhaal van een liefde die door drankzucht kapot gemaakt wordt.
Ik ben zwaar onder de indruk van dit werkstuk. De sobere begeleiding met fraai snarenwerk van Dunne en Cahill, de tweede stem van Kat Eggleston in Blue Murder en He Fades Away, het is van toegevoegde waarde.
De overtuiging en betrokkenheid waarmee Parsons dit allerminst vrolijk stemmend materiaal brengt is volstrekt oprecht. Geen vals sentiment maar eerlijke melancholie. Prachtige CD!
Paul, waardering: 9