Lambchop - Damaged - City Slang / Cooperative Music / V2
Als oppervlakkige luisteraar zou je het achtste studio-album van de Amerikaanse band Lambchop (onlangs nog op Dranouter) kunnen afdoen als slaapverwekkend. De vocalen van voorman Kurt Wagner lijken eerder op monotoon zingzeggen dan zang. Hoe mooi zijn emotionele bariton ook is, je moet er maar van houden. Toch gaat Damaged na meer luisterbeurten intrigeren. De kwalificatie slaapverwekkend maakt plaats voor rustgevend. En alweer wat later ontdek je in de windstilte een windvlaagje en in de voortkabbelende zee een golf. Maar die ontegenzeglijke dynamiek in de knappe terughoudende, soms minimalistische sound, leidt nooit tot een rukwind of tsunami.
Lambchop - afkomstig uit Nasville - kon tot voor kort met een beetje fantasie geschaard worden onder de noemer alt.country. Het enige dat daar nu nog af en toe aan herinnert is het gebruik van een steelguitar, maar dan al lang niet meer zo scherp of met een rauw randje als weleer, maar eerder soft afgevlakt. Daardoor detoneert die niet in de breekbare avantgardistische poppy kamermuziek, compleet met de nodige romantische strijkers en melancholische toetsen.
Zoals gezegd gebeurt er meer dan je aanvankelijk denkt. In Beers before the barbican wordt een huilende steel getroost door een liefdevolle piano om vervolgens gearmd een rockend pad in te slaan waarop ze uiteindelijk een levendige gitaar plus blazers ontmoeten. In Crackers klinkt een schel gitaarrifje en hoor je Pink-Floyd-achtige geluidjes vanuit het heelal in combinatie met een ruige elektrische gitaar. Het melancholische Prepared 2 ontaardt in een aanzwellend strijkkwartet. In A day without glasses daalt Wagners stem naar Stuart Staples-diepte. Een loeiende gitaar houdt je bij de les in Short waarvan het outro lijkt op een achteruitgespeelde elpee, alsof er een geheime boodschap moet worden ontrafeld.
De enige springtij-golf treft je aan het begin van het laatste nummer door uitpakkende piano & bekkens. Dan neigt het gevaarlijk richting Roger Waters-bombast. Een ander nummer, I wood have waited here all day, balanceert op de rand van een andere afgrond. Daar weet enkel de bewogen stem het nummer uit het wak te trekken van drakerige zwijmel-gitaarpop compleet met softe blazers en ongeïnspireerd tikkende drums. Vanwege deze twee nummers kan ik Damaged onmogelijk betitelen als het beste Lambchop-album. Daarvoor komt eerder Is a woman uit 2002 in aanmerking.
Kurt Wagners teksten zijn dit keer bezwangerd van introspectie, als een logisch gevolg van een periode met relationele én gezondheidsproblemen. Dat leidt niet tot platte tranentrekkerij, nee Wagner houdt afstand, verwoordt het cryptisch. Niet op zijn yanks recht-voor-zijn-raap maar eerder bedachtzaam Brits literair. Net als de muziek vaak vervreemdend zoals in Paperback bible, de openingssong over een dagelijks radioprogramma waarin luisteraars doodordinaire zaken te ruil aanbieden. Hij somt ze - ondersteund door een fraaie rustige melodie - onverstoorbaar op, zonder waarde-oordeel; van een oud gootsteenkastje uit de keuken tot een rookstoel. Plots raakt hij je met een zinsnede die langer in je hoofd nazeurt: 'I have always thought / That handguns were made for shooting people / Rather than for sport'. Om tenslotte zijn eigen bijbel in de verkoop te doen.
Henk - Waardering: 7,5