Sourdine - Sourdine - Appel ReKords APR1310 / Wild Boar Music
Het Belgische trio Sourdine dat op zijn zoektocht naar de perfecte samenklank van akoestische gitaar, viool en fluit / doedelzak, even pas op de plaats maakt met zijn eerste album, afficheert zich als ‘acoustic lounge trio'. Om een dreigend misverstand meteen uit de weg te ruimen: de term lounge wil nog wel eens associaties oproepen met lamlendig of lui. In dit geval moet je eerder denken aan lyrisch, maar ook levendig.
Het ruim drie kwartier durend akoestisch instrumentaal debuutalbum draagt als titel enkel de naam van de groep. De eigen composities zijn geïnspireerd door westeuropese folk. Het trio heeft haar akoestische sound drie jaar de tijd gegeven om te rijpen. Je herkent nog steeds ieders bronnen, maar het is inmiddels uitgegroeid tot één geheel waarin transparantie, harmonie en gevoel voorname waarden zijn. De klank van elk instrument komt geheel tot zijn recht.
Het trio bestaat uit Rémi Decker op tinwhistles, blokfluiten en doedelzakken, Filip Lambrechts op akoestische gitaar en Wim Baeck op viool, mandoline en Jew's harp. Verder zorgen Decker en Baeck her en der voor inventieve percussie, daarbij op een nummer bijgestaan door Fien Verbeke op congas.
Rémi Decker kennen we ondermeer als piper in ‘k Voel me Belg, Griff en de Belgian Bagpipe Groove Experience. In Sourdine grijpt hij aanzienlijk meer naar fluiten dan pipes. Zijn lowflute bezorgt kippevel met glijdende tonen in Combinette, zijn doedelzak trekt de schitterend gesuggereerde avondspits in de Brusselse Rue Belliard op gang, en zijn spel op uillean pipes geeft de Scandinavische feel van Peaux een verrassende Ierse wending.
Die Scandinavische bron boort violist Wim Baeck (ooit Tantra) graag aan, luister maar eens naar zijn bevlogen spel in Spinnekopke / Sjeis Lapeis. Iets dergelijks meende ik eerder ook al eens van hem te horen in Ça Bouge, die andere nieuwe band waarin hij floreert. Ook hoor ik graag Baecks glasbrekend bewogen trillingen waarmee hij het Zoet Zeedier iets sinisters meegeeft, zijn arabische kleur in Achilles, of de spanning die hij toevoegt aan het fraai subtiele gitaargetokkel in Chapeau et Bretelles.
Die akoestische gitaar van Filip Lambrechts (ook Camaxe) klinkt trouwens net zo goed sober als sprankelend. Hij heeft zich gespecialiseerd in de DAGDAD-stemming. Prachtig zoals hij een nummer als Peaux inleidt met een lekkere laid back swing, of je met een subtiele intro meteen onderdompelt in de dromerige sfeer van Tussen Mechelen en Malderen. Het zuivere en verstilde spel in zijn compositie Stella's Ladder roept onwillekeurig herinneringen op aan zijn voorbeeld, de Franse dagdad-god Pierre Bensusan.
Het album bevat mooie melodieën in boeiende arrangementen. De mooiste vind ik de combinatie van de nummers Vogel.... en ...Vlucht die naadloos in elkaar overlopen. Vogel kent na een verrassende Caraïbisch (!) getinte openingsswing, een aanstekelijk melodielijntje (waar ken ik 't toch van?) op fluit en een verrassend verstild intermezzo op mandoline en gitaar, waarna een doedelzakdrone Vlucht aankondigt waarin pipes en viool meanderend hun weg zoeken langs strakke gitaaraanslagen.
Sourdine houdt je constant bij de les, dankzij dynamiek in de composities en voldoende afwisseling van sfeervolle rustige nummers met uptempo bezieling. Als surplus is elk van de drie muzikanten in staat tot onverwachte boeiende accentjes, die maken dat luisteren naar Sourdine ook na meer draaibeurten nog steeds een ontdekkingsreis is.
Zie ook www.sourdine.be.
Henk - Waardering 8,5