Mat Walklate - Cold In April - eigen beheer (www.matwalklate.co.uk)
Ierse muziek is populair over de hele wereld. Ook Mat Walklate uit het Engelse Manchester is gevallen voor de traditionele jigs en reels, tunes en hornpipes van het groene eiland. Hij maakt deel uit van drie Ierse bands, The Sturdy Beggars, Congress en Shannagh, maar speelt ook blues bij twee andere groepen. In 2007 bracht hij een nieuw solo-album uit, Cold In April, met grotendeels Keltische instrumentalen en twee liedjes, beiden bekende traditionals. P Stands for Paddy wordt met een fijne donkere stem gezongen door Matt Fahey die ook op enkele stukken gitaar speelt. Walklate zelf heeft een meer heldere stem waarmee hij Come By The Hills zingt, dat een ietwat bluesy lading meekrijgt door de mondharmonica in de begeleiding.
Daarmee zijn we meteen bij het onderscheid tussen Mat Walklate en andere muzikanten die zich bezighouden met dit genre. Hij bespeelt namelijk diverse mondharmonica's (zowel diatonisch als chromatisch) en bansuri (een Indiase bamboefluit) naast het meer bekende instrumentarium zoals fluiten, uillean pipes en whistles. Op deze manier creëert Mat Walklate op Cold In April zijn eigen geluid in een verder traditioneel klinkende setting. Met name Bass March / Three Part Jig valt mij op, met het lekker donkere geluid van een basharmonica. Dan is er nog het daaropvolgende Batiy Ali Dhun / Reels, het eerste deel is afkomstig van Pandit Rajendra Prasanna, en nee dat is inderdaad geen Ier, maar wel een virtuoos speler van de bansuri. Hoewel dit nummer een duidelijk oosterse klank heeft, valt het beslist niet uit de toon in het verder Keltische gebeuren. Daarnaast heeft Walklate zelf enkele composities geschreven die moeiteloos passen in het geheel. De openingsset The Narky's Fiddler / Mayfield / Listen To Ralph bestaat uit polka's, het titelnummer bevat de tunes Cold In April en Black Nab, en The Water Bed / Saltwick / Barnesmore Gap is een tune gevolgd door twee reels. Aan de traditional O'Keefe's voegde hij zelf The Skirmish toe, een compositie die bedoeld was als een slip-jig, maar uitgroeide tot een andere tune. Over het algemeen klinken de instrumentalen vrolijk, hier en daar is de uitvoering zelfs speels te noemen.
Mat Walklate wordt op Cold In April door heel wat andere muzikanten ondersteund, Matt Fahey noemde ik al, verder doen mee: Paul Cowham en Faul Bradley (gitaar), Vinnie Short (bodhran), Andrew Dinan en Tony Trundle (fiddle), Pat O'Reilly (bouzouki), Ben Walker (basfluit, cittern, uillean pipes), Steafan Hannigan (vingercymbalen, bodhran, djembé). In het slotnummer Walsh's / Merrily Kissed The Quaker / Whelan's is die djembé te horen in een fijn samenspel met de melodieuze mondharmonica's.
Op Cold In April wordt goed gespeeld, de plaat geeft het gevoel van een sessie in een pub, maar dan wel een met een eigen inkleuring van de Ierse traditie. Met zijn mondharmonica's en het gebruik van andere minder voor de hand liggende instrumenten houdt Mat Walklate mijns inziens de oude muziek levend en fris.
Mirjam Adriaans, waardering 8+
Op www.myspace.com/matwalklate1 staan enkele nummers om te beluisteren, waaronder Beauty Spot / Dublin Lasses van het album Cold In April, maar ook wat blueswerk van Mat Walklate.