Anton Walgrave - Shine - PIAS
Je bent eens ergens. Op de achtergrond staat muziek op. Ineens staan je oren wagenwijd open. Don't let me go de nieuwe single van Anton Walgrave schalt uit de boxen. Zelfs voor onderstaande doorgewinterde popfreak is deze Vlaamse singer-songwriter totaal onbekend. Maar de schoonheid van dit plaatje wekt nieuwsgierigheid. Amper een week later ligt de cd Shine van Anton Walgrave op de deurmat. Meteen verdwijnt de plaat in de cd-speler. En zelfs na verschillende keren draaien is deze plaat uit 2006, uitgegeven door Play it Again Sam (PIAS), een regelrechte verrassing.
De plaat opent met een piano, een akoestische gitaar en met de warme stem die langzaam de hoogte in geslingerd worden. Lost Soul heet het nummer. Kippenvel. Al bij de eerste klanken is het verwonderlijk dat deze Vlaamse verrassing in ons kleine kikkerlandje nog geen grote roem heeft bereikt. Niet dat de songs zo vooruitstrevend, trendsettend of spectaculair zijn, maar pakkend des te meer.
Shine werd geproduceerd door Frank Vanderlinden (De Mens) en door de zanger zelf. Op zijn plaat wordt karaktervolle ingetogenheid afgewisseld met iet wat stevige rocknummers. Om de songs extra cachet te geven worden roots, folk, rock en popinvloeden gebruikt. Darling you're a fool bijvoorbeeld is zo'n krakertje waarbij al deze invloeden aaneen gesmolten zijn. Lover daarentegen is weer een rustige ballade die doet denken aan de ‘Image'-periode van John Lennon. Maar ook Jeff Buckley moet voor Walgrave een bekende naam zijn. Behalve zijn stem doet ook de eigenwijsheid van zijn songs aan deze veel te vroeg gestorven singer-songwriter denken.
De kracht van muzikanten is natuurlijk om dat eigen gezicht toegankelijk te maken. Deze eigenschap is weinigen gegeven. Maar Walgrave lukt het als geen ander. Fly bijvoorbeeld is een simpel maar lekker droomnummer dat het op de radiozenders goed had kunnen doen. De strijkers op het voorlaatste nummer Let it rain dragen er een extra steentje aan toe bij dat dit nummer door veel oren gehoord wil worden. Come right in heeft een tikkend ritme meegekregen dat dit nummer een ‘Happy End' geeft dat doet wegdromen naar subtropische eilanden.
Het moge duidelijk zijn: Anton Walgrave verdient meer aandacht dan hij tot nog toe gekregen heeft. De zanger heeft zo'n ijzersterke en warme stem die veel harten sneller kan laten slaan. En in de klanken van de melodieën is te horen dat deze twaalf prachtsongs smeken om live gespeeld te worden. Bovendien wordt in april dit jaar de nieuwe cd verwacht. Dus programmeurs sla je slag.
Sjak Janssen, waardering 9